“Ik droom ervan dat er in elke provinciehoofdstad een huis komt waar mensen terecht kunnen die vanwege hun geaardheid hun thuis zijn kwijtgeraakt.”
Lola McQueen
Geboren te Waregem op 9 oktober 1987.
Dragqueen, performance artist, bij het grote publiek bekend als ‘Golden Buzzer’ bij Belgium’s Got Talent.
Lola McQueen, ook bekend als Alexander of Lex Decrans…
Over zijn coming-out en een moeilijke periode op school
“Ik ben op mijn 18e uit de kast gekomen. Dat was een moeilijk proces, maar er werd bij mij thuis goed mee omgegaan. Mijn ouders hadden wel wat tijd nodig om mijn geaardheid te aanvaarden. Maar uiteindelijk accepteerden ze me volledig, en werd ook mijn partner liefdevol ontvangen. Dat was heel fijn.
Op school ben ik tussen mijn twaalfde en mijn zeventiende zwaar gepest, omdat ik doof was en omdat ik homo was. Dat was een heel moeilijke periode; ik voelde me nergens thuis. Als homoseksuele slechthorende viel ik net tussen twee werelden.
Omdat ik veel gepest ben geweest om mijn slechthorendheid, vertrouw ik nieuwe horende mensen niet snel. Ik ben bang ben dat die mij zouden uitlachen om mijn spraakgebrek. Ik ben daar wel in gegroeid en ben veel zelfverzekerder geworden. Sinds Belgium’s Got Talent trek ik me vrijwel niets meer aan wat mensen van me denken.
Over rolmodellen
Toen ik jong was, had ik niet echt mensen om naar op te kijken. Pas rond mijn negentiende heb ik gay-iconen leren kennen, en dan nog vooral in het buitenland. Het waren Lady Gaga en Madonna die me leerden dat het oké is om anders te zijn.
In Vlaanderen was dat veel moeilijker. Je had wel mensen zoals Will Ferdy, maar dat was een andere generatie en ik voelde daar weinig connectie mee. Inmiddels is de situatie verbeterd, maar ik vind dat er nog altijd te weinig LGBTQ-rolmodellen zijn in Vlaanderen.
Over de reacties op haar dragperformances
Bij Belgium’s Got Talent werd mij door de organisatie aangeraden: ‘lees de reacties op sociale media niet, want die zijn allemaal negatief’. Dat deed ik dus ook niet. Maar na de eerste uitzendingen kwam een van de producers van het programma naar me toe en zei: ‘wonder boven wonder was er geen enkele negatieve reactie!’.
Toen ben ik de sociale media commentaren allemaal gaan lezen, en die waren inderdaad allemaal positief. Dat maakte voor mij duidelijk dat Vlaanderen mij omarmd had, en klaar was voor een dragqueen op tv. In die eerste momenten was er vrijwel geen haat.
Later veranderde dat wel, en leken mensen jaloers te worden op mijn succes. Er verschenen commentaren als ‘je bent het niet waard’, ‘je bent lelijk’ en ‘je bent het laagste van het laagste’. Dat was niet leuk, maar ik heb het van me af kunnen zetten omdat ik weet: mensen achter de computer kennen mij niet en kunnen dus niet over mij oordelen.
Ik denk dat we haat het best kunnen bestrijden met liefde. Ik reageer dan ook vaak op die comments, en zeg dan tegen die mensen: “ok, het kan dat dat uw mening is, maar u kent mij niet en ik ben zo niet”. Ik denk dat het heel belangrijk is om wél te reageren op haatberichten, want als je ze negeert, laat je het probleem bestaan. We moeten ingrijpen, want alleen zo kunnen we iets veranderen.
Over de toekomst
Ik maak me geen zorgen over de toekomst. Ik ben nu nog maar een goede 4 jaar bezig als dragqueen, en heb nog nieuwe ideeën in overvloed. Ik wil niet alleen blijven optreden als dragqueen, maar ook de barricades blijven opgaan en vechten voor alles wat geaccepteerd zou moeten zijn, maar dat nu nog niet is. Ik zal ook blijven meewerken aan tv-programma’s en documentaires, omdat ik wil dat mensen zich kunnen spiegelen aan iemand.
De situatie met het coronavirus heeft me bovendien creatiever gemaakt. Ik ben al mijn boekingen van dit jaar kwijtgeraakt. Ik zou op vijf prides gaan staan, in Amsterdam , Sitges, Valletta, Brussel en Antwerpen, maar die plannen waren in één klap weg. Het heeft me doen beseffen dat je niet altijd op een podium kan staan, maar dat er zo veel andere manieren[1] zijn om je te uiten. Ik heb in mijn eigen straat een performance gegeven. Dat was heel fijn, want mijn buren bleken veel meer open minded dan ik tot dan toe wist. Zonder corona had ik mijn eigen buurt dus nooit op deze manier leren kennen.”
Maar we zijn er nog lang niet. Ik las deze week een bericht op instagram van een jongen die werd buitengegooid is door zijn familie, en nergens naartoe kan. Nu ik zelf een bekend persoon ben, krijg ik veel berichten van mensen met wie het niet goed gaat, wiens ouders hen niet aanvaarden. We mogen die mensen niet vergeten. Ik droom ervan dat er in elke provinciehoofdstad een huis komt waar mensen terecht kunnen die vanwege hun geaardheid hun thuis zijn kwijtgeraakt, een centrum waar men tegen die mensen zegt ‘het is oke wie je bent en we gaan je helpen met je toekomst’. We mogen die mensen niet aan hun lot overlaten.
Een advies aan de jonge Alexander
Als ik nu een jonge versie van mezelf zou tegenkomen zou ik hem het volgende willen zeggen: Het leven zal hard zijn, je gaat enorm veel moeilijkheden tegenkomen in je leven. Je gaat een zware weg tegemoet omwille van je identiteit. Je weet niet waar je thuishoort. Je[2] wil in de maatschappij passen en dat zal heel moeilijk zijn. Maar ook: er komen heel veel mooie momenten. Je zal mooie mensen tegenkomen die net zoals jij zijn, mensen die je nu nog niet kent. Je zal minder mooie momenten tegenkomen, maar dat is oke omdat de mooie momenten belangrijker zijn. Je moet blijven geloven in je dromen want je kan het.